“Η” απολίτιστοι

3-4 άνθρωποι περιμέναν στην ουρά να εξυπηρετηθούν στο αρτοποιείο.
Πήρα σειρά πίσω από το παλικαράκι που ήταν τελευταίο.
Στο καπάκι, από πίσω μου 2 κυρίες πήραν θέση.
Μια 3η κυρία που μπήκε μετά, μου απευθύνεται να με ρωτήσει αν πρέπει να περιμένει από πίσω μου, καθώς η θέση που είχαν οι προηγούμενες από αυτήν κυρίες ήταν λίγο ακαθόριστη έτσι όπως είχαν μπλεχτεί με την κυρία που εξυπηρετιόταν και βρισκόταν ανάμεσά μας για να δείξει στη βιτρίνα κάτι που ήθελε.
– “Πίσω από τις κυρίες” της δείχνω και εκεί ανάμεσα στο “από” και το “τις” είχαν κάνει ήδη δύο βήματα μπροστά και οι δυό τους αφήνοντάς με τελευταίο στην “κούρσα”.
Έμεινα καμιά εικοσαριά δευτερόλεπτα να τις κοιτάω, μαζί με το παλικαράκι καθώς απειλείτο και η δική του σειρά, απορημένος, προσπαθώντας να με πείσω, ότι την “κρίσιμη ώρα” θα έχουν τη καλοσύνη να αποδώσουν τη προτεραιότητα όπως αρμόζει.
Μόλις ακούστηκε η κοπέλα πίσω από τον γκισέ να ρωτάει ποιος έχει σειρά, η πρώτη από τις κυρίες, μια σικάτη ηλικιωμένη με μαύρα μαλλιά, σήκωσε βιαστικά το χέρι της και κουνώντας τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια, έδωσε την παραγγελία της.
Το παλικάρι, που του ήρθε να μπήξει τα γέλια, γυρνάει σε εμένα και χαριτολογώντας μου λέει:
– “Πόλεμος!”
– “Δεν είναι πόλεμος αυτό”, του απάντησα, “αυτό είναι απολιτισιά… όταν δε σέβεσαι τη προτεραιότητα των άλλων και τους αγνοείς, αυτό είναι απολιτισιά” του είπα όσο η υπάλληλος εξυπηρετούσε την σικάτη κυρία που έκανε ότι δεν μας άκουγε.
Η “φίλη” της, παραιτήθηκε της προσπάθειας και άρχισε να ρωτάει, προσποιούμενη ότι δε ξέρει, ποιος έχει σειρά.
Τέλος πάντων αυτό ήταν όλο, δε την κάκισα, αλίμονο, αυτές είναι ωραίες φάσεις που στολίζουν τη καθημερινότητα, τη βγάζουν από την ρουτίνα, άλλωστε ο χρόνος που μας “έκλεψε” ήταν τόσος, όσος αυτή θεώρησε αρκετός για να θυσιάσει για χάρη του την αξιοπρέπειά της.

Πηγαίνοντας προς τη λαϊκή όμως, να πάρω πορτοκάλια, στεναχωρήθηκα που την φαντάστηκα να κάθεται με τους δικούς της ανθρώπους και να συζητάνε και να κακολογεί, όπως όλοι κάνουμε, κάποιους “Ελληνάρες” που φέρονται σαν άξεστοι και να βγάζει τον εαυτό της απ’ έξω.

Αν δε κατάφερε να κατανοήσει μέχρι τώρα τα βασικά τουλάχιστον, δεν έχει ελπίδα σε αυτή την ηλικία… ίσως και από πολύ πιο παλιά… κάποιος φίλος μου μου έλεγε κάποτε πως ότι “πιάσεις” μέχρι τα 25, το πολύ 27… μετά κλειδώνει το σύστημα.
Αυτό δε ξέρω αν ισχύει αλλά το σκέφτομαι που και που σε τέτοιες φάσεις και γι αυτό της εύχομαι να είναι καλά και να κερδίσει πολλές τέτοιες προτεραιότητες όσο θα ζει και να μη της τύχει ποτέ κανένας που θα το πάρει στραβά και θα της φερθεί απολίτιστα.

Νέα Σμύρνη 24/4/2013